තැඹිලි වල්ල

කේබී මහත්තයා........
කවුරුත් දන්නේ එහෙම කියපුවාම .
කේබී කියන්නේ කළුබංඩා කියන එක කෙටියෙන්,
නමට ගැලපෙන්න හොද සිංහල කළුපාට.
උස අඩි පහයි අගල් දෙකක් විතර.
ගෙල දක්වා වවපු කොණ්ඩය.
ඇනදේ ජාතික ඇදුම.......
එතුමා තමා එවකට මගේ විදුහල්පතිවරයා......
ගමේ අය⁣ට නම් ලොකු මහත්තයා.
තව සමහරක් නම් කිව්වේ කේබීකාරයා කියලා.

සිවුර දරාන ඉගෙන ගෙන දුක්සහිත ලෞකික ජීවිතයෙන් ඉකුත් වෙන්න උත්සාහ කලාට පන්සල පල්ලේ බබලතීයක් සිවුරු බර උරෙන් අයින් කල්ල හිටං උන්දැව තමන්ගේ පතියා කරගෙන.
ඒ වෙනකොටත් දෙදරු පියෙක්.
බොහොම විනෝදයෙන් කල් ගත කරේ.
ඔය කියන එවායින් බඩදරු වෙනවා නම් අපේ ඉස්කෝලේ එක ගුරුවරියක්වත් බේරෙන එකක් නැහැ.

ඒ ඉස්කෝලේ ඒ පලාතේ හැටියට ලොකු එකක්
ලමයිත් පන්හයය සියක් උන්නා.
ඒත් කාර්යාලයට නම් තිබ්බේ 10×20 කාමරයක්,
එකේ ජනේලේ ගාවම තමා ⁣කේබී මහත්මයාගේ මේසේ තිබ්බේ .
ඒ මේසය ගාව පරණ ඔලිම්පියා ටයිප්රයිටරේ පොඩි ඩෙස් එකක් උඩ තියලා තිබ්බා .
පාසලේ ලියු කියු එහෙම ටයිප් කරේ ස්වර්ණපාල මහත්තයා ,
එයා තමයි නියෝජ්‍ය විදුහල්පති .
සමහර වේලාවට මටත් ඔය වැඩේ කරන්න ලැබුණා .
එදත් හදිසි ලියුමක් ටයිප් කරන වැඩේ මට බාර වුනා.
මං ඉතිං කෝ කෝ සිස්ටමයෙන් යතුරු ලියන්නෙක්නේ.
යතුරු පුවරුව බලාන මගේ වැඩේ කරමින් උන්නේ.......

තුසිතා මිසුයි, වසන්තා මිසුයි ⁣කෙකර ගාන සද්දෙට මං ඔළුව උස්සලා බැලුවා .
හද්දෙය්යනේ කේබී සර් උළුඅස්සට හේත්තු වෙලා කාර්යාලයට ඉස්සරහින් තියෙන තැබිලි ගහ දිහ⁣ා බලාන ඉන්නවා.
උදාහිරු එලිය නිසා තැබිලි වලු තැබිලි කොල අස්සෙන් අපුරුවට පෙනවා..
කේබි සරුත් තැඹිලි ගහක් වෙලා
රෙද්ද පසා කරගෙන උදාහිරු කිරන කාර්යාලයට ආවා.

කේබී සර් අමුඩයට ආයුබෝවන් නොකියපු හොඳ සිංහලයෙක්,
ඒත් එදා එතුමාට අමුඩය ආයුබෝවන් කියලා තිබ්බා.....
ඔය තුසිතායි වසන්තායි දෙන්නම එවකට නොබැදිව හිටියේ.......


අපේ තේ බොන වේලාවේ.......
රතු වෙච්චි තුසිතායි, බේරි වෙච්චි වසන්තාටයි අමතරව තේ හිරවෙච්චි, තේ ඉස්පොල්ලේ ගියපු කිප දෙනෙකුත් උන්නා.